Sessizliğin ve koyu renklerin huzuru. Dün gece ilk defa kendi gözlerimin içine bakabilmenin farkındalığını yaşadım. Öyle ilginç bir histi ki, adına sadece farkındalık diyebiliyorum. Hep insanların gözlerindeki dünyaya bakmakla meşguldüm. Ve bu zamana kadar kimsenin benim dünyamı göremediğinden eminim... Bu konu hakkında uzunca yazmak istemiyorum. Tanınmak kadar korkunç ne var hayatta başka?
Yine hunharca kuzenimi fotoğraflarımda kullanırken.
Karpuz sever tatlışlıklar
Böyle de seviyorum.
Gün doğarken çekilen fotoğraf harikalığı
Bir zamanlar odamda.
dipnot: fotoğraflar 2016 Amasya'dan sadece son fotoğraf İstanbul, Eylül'ümün son yarabandı günleri.
Yorumlar
Yorum Gönder